La aventuro de la dancantoj

LA AVENTURO DE LA DANCANTOJ. de kavaliro Arthur Conan Doyle. [ORIGINALA TITOLO: THE ADVENTURE OF THE DANCING MEN]. desegna?oj de Sidney Pagetel la angla tradukis Darold Booton. Holmso silente sidi?is iom da tempo kun sia longa svelta dorso kurbigita super ?emia ujo en kiu li faris aparte odora?an produkton. Lia kapo sinki?is surbruste, kaj la? mi li aspektis kiel stranga magra birdo kun malhela griza plumaro kaj nigra hupo. “Do, Vatsono,” diris li subite, “?u vi ne proponas investi en Sud-Afrikaj obligacioj?”. Mi eksaltis pro mirego. Mi alkutimi?is al la kurioza lerteco de Holmso, sed ?i tiu subita entrudo en miaj plej intimaj pensoj estis tute ne klarigeble. “Kiel diable vi scias tion?” mi demandis. Li turnis sin sur sia skabelo kun vapori?a provtubo en la mano kaj petolema glimbrilo en la okuloj. “Nu, Vatsono, konfesu, ke vi estas tute konsternata,” diris li. “Mi tiele konfesas.”. “Mi devus igi vin subskribi al tio.”. “Kial?”. “?ar post kvin minutoj vi diros ke tio estas absurde simpla.”. “Mi certas ke tian mi ne diros.”. “Vi vidu, mia kara Vatsono” — li enrakigis la provtubon kaj komencis lekcii per mieno de profesoro anta? klasanoj — “ne estas tre malfacile rekonstrui serion de induktoj, ?iu el ili dependa de la ?i-anta?a kaj ?iu en si mem simpla. Se, tiel farante, oni ka?as la mezserion de induktoj kaj prezentas nur la komencopunkton kaj konkludon, oni produktu konsternantan, kvankam eble meretricecan efikon. Nu, ne estas malfacile per inspektado de la foldo inter viaj maldekstra montrofingro kaj dikfingro por esti certe ke vi ne proponas investi vian malgrandan kapitalon en la orominoj.”. “Mi ne komprenas la rilaton.”. “Eble ne; sed mi povas rapide montri la rilaton. Jen la mankantaj eroj de tre simple ?eno: 1. Kretopolvo estis inter la maldekstra montrofingro kaj dikfingro kiam vi revenis de la klubo lastan vesperon. 2. Vi metas kreton tie kiam vi bilardas por stabiligi la bastonon. 3. Vi bilardas nur kun Turstono.[1] 4. Anta? kvar semajnoj vi diris al mi, ke Turstono havas opcion pri Sud-Afrika propra?o, kiu eksvalidi?os post monato, kaj en kiu li deziras ke vi kunhavos kun li. 5. Vian ?eklibron oni for?losis en mia tirkesto, kaj vi ne jam petas la ?losilon. 6. Vi ne proponas tiele investi vian monon.”. “Kiel absurde simpla!” mi kriis. “?uste!” diris li iomete ?agrenata. “?iu problemo i?as tre infaneca kiam fine oni klarigas. Jen estas alia ne jam klarigita. Kion vi komprenas pri tio, amiko Vatsono?” li ?etis paperon surtablen, kaj returnis sin al sia ?emia analizo. Mi mirege rigardis la absurdajn hieroglifojn sur la papero. “Nu, Holmso, estas infana desegna?o,” mi kriis. “Ho, tiele vi opinias!”. “Kiu alia ?i povas esti?”. “Tion s-ro Hiltono Kubito de Rajdingtorpa Domego,[2] Norfolko anksie deziras scii. ?i tiu eta enigmo venis per la unua po?to, kaj li estis venonta per sekvanta vagonaro. Jen la sonorilo, Vatsono. Mi ne estas surprizata se estas li.”. Oni a?dis pezajn sur?tuparajn pa?ojn kaj tuj eniris altstatura ru?ha?ta razita sinjoro, kies klaraj okuloj kaj ru?aj vangoj atestis al vivo malproksima al la nebuloj ?e Bakerstrato. Li ?ajnis venigi bloveton de la forta, fre?a aero de la orienta marbordo kiam li eniris. Manpremante nin li estis eksidonta sin, kiam liaj okuloj trovis la paperon kun la kuriozaj figuroj, kiun mi ?us ekzamenis kaj surtable lasis. “Nu, s-ro Holmso, kion vi opinias pri tio?” li kriis. “Oni diras ke vi ?atas strangajn enigmojn kaj mi ne opinias ke vi povas trovi pli strangajn ol tio. Mi sendis la paperon anta? mi por ke vi havu tempon por ekzameni ?in anta? ol mi venas.”. “?i certe estas kurioza afero,” diris Holmso. “Unuavide ?ajnis ia infana petola?o. ?i konsistas el kelkaj absurdaj malgrandaj figuroj dancantaj trans la papero. Kial vi grave taksas tiom groteskan aferon?”. “Mi ne, s-ro Holmso, sed mia edzino. ?i ?ismorte teruras. ?i diras nenion, sed mi povas vidi la teruron en ?iaj okuloj. Do mi deziras eltrovi la kialon.”. Holmso levis la paperon por ke la sunlumo plene brilu sur ?i. ?i estis pa?o el?irita el kajero. La markojn oni perkrajone faris, kaj ?i tekstis:[3]. Holmso ekzamenis iom da tempo, kaj tiam faldante la paperon metis en sian po?libron. “Tio ?ajnas interesiga kaj nekutima kazo,” diris li. “Vi donis kelkajn detalojn en via letero, s-ro Hiltono Kubito, sed mi estas tre dankema se vi denove rakontu al mia amiko d-ro Vatsono.”. “Mi estas mallerta rakontulo,” diris nia vizitanto, nervoze kunpremante la grandajn fortajn manojn. “Vi devas demandi al mi pri iu ajn neklara. Mi komencas je la tempo de mia edzi?o lastan jaron, sed unue mi volas sciigi vin, ke kvankam mi ne estas ri?ulo, mia familio estas ?e Rajdingtorpo dum kvin jarcentoj, kaj estas ne pli bone konata familio en graflando Norfolko. Lastan jaron mi venis al Londono por la Jubileo[4] kaj mi gastis ?e pensiono en Placo Ruselo,[5] ?ar Parkero, la pastro en nia paro?o, anka? tie gastis. Estis juna usonanino tie — Patriko estas la nomo — Elsa Patriko. Iel ni amiki?is ?is anta? ol la monato fini?is mi estis tiel enami?inta kiel eble. Ni geedzi?is kviete ?e registrejo, kaj ni revenis al Norfolko kiel geedzparo. Vi devu taksi min freneze, s-ro Holmso, ke viro de bona malnova familio edzinigu virinon tiamaniere, ne sciante pri ?ia anta?a vivo a? pri ?ia familio, sed se vi vidus ?in kaj konus ?in, vi devus kompreni. “?i estis tre honesta pri tio, estis Elsa. ?i donis al mi ?iun oportunon por malfian?i?i se mi tiele deziris. ‘En mia vivo mi havis iom da malagrablaj asocioj,’ ?i diris. ‘Mi deziras forgesi ?ion. Mi preferas neniam aludi la pasintecon, ?ar ?i estas tre doloriga al mi. Se vi edzinigas min, vi edzinigas virinon kiu ne devas persone honti; sed vi devas esti kontenta per mia promeso, kaj lasu min silenti pri mia pasinteco. Se ?i tiu kondi?o estas malfacile, revenu al Norfolko, kaj lasu min en la soleca vivo en kiu vi trovis min.’ Estis nur la tago anta? la geedzi?o, kiam ?i diris tiujn vortojn. Mi diris al ?i ke mi kontenti?as edzinigi ?in sub tiu kondi?o. “Nu, ni geedzi?as unu jaron, kaj ni estas tre feli?e. Sed anta? ?irka? monato, je fino de junio, mi vidis la unuan signon pri agitito. Iun tagon mia edzino ricevis leteron el Usono. ?i ?ismorte pali?is, legis la leteron kaj ?etis ?in en la fajron. Poste ?i faris neniun aludon, kaj mi anka? ne aludis, ?ar mi faris promeson, sed de tiam ?i estis maltrankvila. ?i aspektas timema kvaza? ?i atendas ion. Pli bone se ?i fidas al mi. ?i trovos ke mi estas ?ia plej bona amiko. Sed ?is ?i parolos, mi povos diri nenion. Memoru, ke ?i estas verema, s-ro Holmso, kian ajn malfeli?on ?i spertis anta?e ?i ne estas respondeca. Mi estas simpla Norfolka bienulo, sed neniu en Anglio taksas sian familian honoron pli altvalore ol mi. Tion ?i bone scias, kaj tion ?i sciis anta? ol ni geedzi?is. ?i neniam nocas tion — pri tio mi certas. “Nu, jen la stranga parto de la rakonto. Anta? ?irka? semajno — estis mardo lastan semajnon — mi trovis ion sur fenestra sojlo — plurajn absurdajn etajn dancantojn kiel tiujn surpaperajn. Ilin oni perkrete skriba?is. Mi opiniis ke la stabloknabo desegnis ilin, sed li ?uras ke li scias nenion pri ili. Iel ajn, ili aperis dum nokto. Mi forpurigis ilin, kaj mi nur menciis la aferon al mia edzino poste. Al mia surprizo, ?i taksis tion tre grave, kaj petegas ke mi sciigu ?in se aliaj aperos. Nenio aperis dum la venonta semajno kaj tiam hiera?an matenon mi trovis ?i tiun paperon sur la ?ardena sunhorlo?o. Mi montris ?in al Elsa, kaj ?i svenis. De tiam ?i aspektas kiel son?ulino, duone stupora kaj kun teruro ?iam ka?ranta en la okuloj. Do mi skribis al vi kaj sendis la paperon, s-ro Holmso. Ne estas afero por la polico, pro tio ke oni nur ridas, sed vi diros al mi kion mi devas fari. Mi ne estas ri?ulo, sed se iu ajn dan?ero minacas mian karulinon, mi pagus mian lastan pencon por ?irmi ?in.”. Li estis nobla esta?o, ?i tiu viro de malnova Anglio, honesta, kaj milda kun grandaj seriozaj bluaj okuloj kaj lar?a belaspekta viza?o. Li mienas sian amon por sia edzino kaj sian konfidencon al ?i. Holmso a?skultis lian rakonton plej atente, kaj nun li silente sidis iom da tempo. “?u vi ne opinias, s-ro Kubito,” diris li fine, “ke via plej bona plano estas rekta petego al via edzino, ke ?i rivelu sian sekreton al vi?”. Hiltono Kubito vigle kapneis. “Mi jam faras promeson, s-ro Holmso. Se Elsa deziras diri al mi, ?i jam diris. Se ne, mi ne igas ?in konfidenci al mi. Sed eble mi povas fari ion alian.”. “Do plej certe mi helpas al vi. Unue, ?u vi a?dis pri fremduloj en via najbarejo?”. “Ne.”. “Mi supozas ke estas kvieta loko. Iu fre?a viza?o igus komenton, ?u ne?”. “En la apuda najbarejo, jes. Sed estas kelkaj malgrandaj drinkejoj ne tre malproksime, kaj tieuloj gastigas.”. “?i tiuj hieroglifoj evidente signifas ion. Se estas nur arbitra signifo, ni eble ne povas solvi. Se, aliflanke, estas sistemo, mi ne dubas ke ni atingos la solvon. Sed tiu ?i aparta specimeno estas tiel mallonge ke mi povas fari nenion, kaj la faktoj, kiujn vi rilatas, estas tiel nedefinitivaj ke ni havas neniun bazon por enketo. Mi sugestus ke vi revenu Norfolkon, ke vi vigle gvatu, kaj ke vi faru ekzaktajn kopiojn de iuj ajn fre?aj dancantoj, kiuj aperu. Mi milfoje beda?ras ke vi ne havas ekzemplon de tiuj, kiujn oni perkrete skribis sur fenestra sojlo. Enketu diskrete anka? pri iuj ajn fremduloj en la najbarejo. Kiam vi kolektos fre?ajn indika?ojn, venu denove. Jen mia plej bona konsilo, s-ro Hiltono Kubito. Se estos iu ajn ur?a rivelado, mi ?iam pretos veni al vi en via Norfolka hejmo. La intervjuo igis ?erlokon Holmson tre pensema, kaj kelkfoje dum la sekvantaj tagoj li eltiris la paperon el sia notlibro kaj vigle esploris la kuriozajn figurojn. Li ne aludis la aferon, tamen, ?is post ?irka? semajnduo. Mi estis elironta kiam li petis min reveni. “Prefere vi restu, Vatsono.”. “Kial?”. “?ar mi ricevis telegramon de Hiltono Kubito ?i-matenon. Vi memoru Hiltonon Kubiton de la dancantoj, ?u ne? Li estis atingonta Liverpola straton je 1:20. Li alvenu tre balda?. Mi komprenas pro lia telegramo ke estas iuj novaj kaj gravaj incidentoj.”. Ni ne devis longe atendi, ?ar nia Norfolka bienulo venis rekte de la stacidomo tiom rapide kiom kabrioleta kabo povas venigi lin. Li aspektis maltrankvila kaj deprimata kun lacaj okuloj kaj falta frunto. “Tiu ?i afero agacas min, s-ro Holmso,” diris li, dum li sinkis, kiel laci?ulo sur brakse?on. “Estas sufi?e malbona senti ke vi estas ?irka?ita de nevidataj kaj nekonataj homoj, kiuj konspiras kontra? vi, sed kiam, aldone, vi scias ke oni la?grade mortigas vian edzinon, tiam igas pli ol oni povas suferi. ?i forvelkadas anta? miaj okuloj.”. “?u ?i jam diras ion?”. “Ne, s-ro Holmso, ?i diris nenion. Kaj, tamen, kelkfoje kiam la kompatindulino volis paroli, ?i povas ne tute igi sin. Mi penis helpi ?in, sed mi devas diri ke mi estis malgracie, kaj fortimigis ?in. ?i parolis pri mia malnova familio kaj nia reputacio en la graflando kaj pri nia fiero pri nia nedifektita honoro, kaj mi sentis ke ?i kondukos min al la celo, sed iel ?i forturnis anta? ol ni alvenis.”. “Sed vi trovis ion por si mem, ?u ne?”. “Iom multe, s-ro Holmso. Mi havas kelkajn fre?ajn bildojn pri dancantoj, kaj pli grave, mi ekvidis la ulon.”. “Kiu — ?u la desegnanto?”. “Jes, mi vidis lin skribi. Sed mi rakontos ?ion la?orde. Kiam mi revenis post mia vizito al vi, la sekvantan matenon mi vidis fre?an aron da dancantoj. Ilin oni perkrete skribis sur la nigran lignan pordon de la ?edo, apud la ?ardeno plene videbla de la fronta fenestro. Mi kopiis precize, jen.” Li malfaldis paperon kaj metis surtablen. Jen kopio de la hieroglifoj:. “Bonege!” diris Holmso. “Bonege! Da?rigu mi petas.”. “Post kiam mi kopiis, mi forfrotis la markojn, sed post du matenoj nova surskribo jam aperis. Jen kopio”:. Holmso kunfrotis la manojn kaj ?oje ridklukis. “Nia materialo rapide kreskas.” li diris. “Post tri tagoj oni postlasis mesa?on skriba?itan surpapere, kaj metitan sub gruzero sur la horlo?o. Jen ?i. La figuroj, kiel vi vidas, estas precize same kiel la anta?aj. Post tio mi decidis gvati, do mi prenis mian revolveron kaj sidis en mia studejo, kiu regis vida?on de la gazono kaj ?ardeno. ?irka? la dua matene, mi sidis apud la fenestro, ?io estis malluma krom la lunlumo ekstere, kiam mi a?dis pa?ojn malanta? mi, kaj jen mia edzino en ?ia tualeta robo. ?i petegis min reveni dorm?ambren. Mi diris al ?i sincere ke mi deziras vidi tiun, kiu pri?ercas nin. ?i respondis ke estas ia tromp?erco, kaj mi devas ne rimarki. “‘Se vi estas vere ?agrenata, Hiltono, ni povus voja?i — vi kaj mi — kaj tiele evitu ?i tiun ?ena?on.’. “‘Kio. Ni forpeli?us for de nia propra hejmo per tromp?erco?’ mi diris. ‘Nu, la tuta graflando priridus nin.’. “‘Nu, ree enliti?u.’ diris ?i, ‘kaj ni povos diskuti tion ?i-matenon.’.  . “Subite, dum ?i parolis, mi vidis ke ?ia pala viza?o plipali?is en la lunlumo kaj ?ia mano premis mian ?ultron. Io movis en la ombro de la ?edo. Mi vidis malhelan figuron, kiu rampis ?irka? la angulo kaj ka?ris anta? la pordo. Ekkaptante mian pistolon mi estis elhastonta, kiam mia edzino ?etis la brakojn ?irka? mi kaj tenis min per konvulsia forto. Mi penis for?eti ?in, sed ?i alkro?is al mi tre ur?e. Fine mi sukcesis sed kiam mi malfermis la pordon kaj atingis la ?edon la kreita?o estis jam for. Li postlasis spuron, tamen, ?ar sur la pordo estis la sama aro da dancantoj, kiu jam dufoje aperis, kaj kiun mi jam kopiis sur tiu papero. Estis neniu alia spuro pri la ulo ie, kvankam mi esploris la bienon. Sed li devis ka?e ka?ri tie la tutan tempon ?ar kiam mi ekzamenis la pordon denove tiun matenon, li jam skriba?is plu da bildoj sub tio kion mi jam vidis.”. “?u vi havas tiujn fre?ajn dancantojn?”. “Jes, estas tre mallonge, sed mi kopiis — jen.”. Denove li eligis paperon. Jen la formo de la novaj dancantoj:. “Diru al mi,” diris Holmso — kaj mi sciis pro liaj okuloj ke li estis tre ekscitita — “?u tio estas nura aldono al la unua mesa?o a? ?u tio ?ajnis tute aparta?”. “Estis sur malsama panelo de la pordo.”. “Bonege! Tio estas multe pli grave por nia intenco. Tio esperigas min. Nu, s-ro Hiltono Kubito, bonvolu da?rigi vian tre interesan rakonton.”. “Mi jam diras ?ion, s-ro Holmso, krom ke mi koleris kontra? mia edzino tiun nokton pro tio ke ?i malebligis min kapti la ka?rantan friponon. ?i diris ke ?i timegas pro mia sekureco. Por momento venis en mian kapon ke eble tio, pro kio ?i vere timegis, estas lia sekureco, ?ar mi ne povas dubi ke ?i konas tiun, kiu estis tie, kaj tion, kion li intencas per tiuj strangaj signoj. Sed estis tono en ?ia vo?o, s-ro Holmso, kaj aspekto en ?iaj okuloj kiuj malpermesis dubi, kaj mi certas ke estas ja mia propra sekureco kiun zorgis ?i. Jen la tuta kazo, kaj nun mi deziras vian konsilon rilate al tio, kion mi devas fari. Mi deziras ka?igi ses-sep el miaj dungatoj en la arbedo, kaj kiam ?i tiu ulo venos denove, ni donos al li tian batadon ke li neniam revenos.”. “Mi timas ke estas tro grava kazo por tia rimedo,” diris Holmso. “Kiom longe vi restos en Londono?”. “Mi devas reveni hodia?. Mi nepre ne lasu mian edzinon sole dum la nokto. ?i estas tre nervoza, kaj petegis ke mi revenu.”. “Mi devas diri ke vi pravas. Sed se vi povus resti, eble mi povus reveni kun vi post unu-du tagoj. Dume vi postlasu ?i tiujn paperojn, kaj mi opinias ke plej probable mi povos viziti vin balda? kaj ?eti iom da lumo sur vian kazon.”. ?erloko Holmso retenis sian profesian mienon ?is forlasis nia vizitanto, kvankam mi facile sciis, pro tio ke mi tiel bone konas lin, ke li estis profunde ekscitita. Tiun momenton kiam la lar?a dorso de Hiltono Kubito malaperis tra la pordo mia kunulo hastis tablen, kaj disternis la paperojn enhavantajn la dancantoj anta? si, kaj komencis komplikan kalkuladon. Dum du horoj mi observis lin dum li plenigis paperon post papero per figuroj kaj literoj, tiel tute absorbita en sia laboro, ke li jam evidente forgesis mian ?eeston. Kelkfoje li progresis kaj fajfis kaj kantis pro sia laboro; kelkfoje li estis mistifikita, kaj sidis longtempe kun sulkita brovo kaj vakaj okuloj. Fine li saltis de sia se?o kun krio pro kontenti?o, kaj iris jen kaj jen en la ?ambro kunfrotante la manojn. Tiam li verkis longan telegramon sur mesa?ilo. “Se la respondo estas tio, kion mi esperas, vi havos bonegan kazon por via kolekto, Vatsono.” diris li. “Mi atendas ke ni povos veturi Norfolkon morga?, kaj venigi iom da tre difinita informo pri la sekreto, kiu ?enas lin.”. Mi devas diri ke mi estas scivolemega, sed mi sciis ke Holmso preferas riveli kiam li mem pretas, do mi atendis ?is li opiniis ta?ge por sciigi min. Sed la respondo de la telegramo prokrastis. Ni malpacience atendis dum du tagoj, dume Holmso atendante respondis ?iun sonoriladon. Je la vespero de la dua tago alvenis letero de Hiltono Kubito. ?e li ?io estas en ordo, krom tio ke surskribon oni aperigis tiun matenon sur la piedestalo de la sunhorlo?o. Li kunsendis kopion, kiu estas sube reproduktita:. Holmso studis la groteksan frison kelke da tempo, kaj tiam subite surpiedi?is ekkriante pro surprizo kaj konsterno. Li estis tre anksia. “Ni tro prokrastas ?i tiun aferon,” li diris. “?u estas vagonaro al Nord-Valsamo ?i-vesperon?”. Mi ser?is en la horaro. La fina ?us foriris. “Do ni matenman?os frue kaj veturos per la plej frua morga? matenon.” diris Holmso. “Oni ur?e bezonas nin tie. Ha! jen la atendata kablogramo. Atendu momenton, mi petas, s-ino Hudsono eble estos respondo. Ne, ?uste kiel mi atendis. La? tiu ?i mesa?o estas e? pli ur?a ke ni tuj sciigas Hiltonon Kubiton pri aferoj, ?ar nian simplan Norfolkan bienulon oni implikas en tre dan?era reto.”. Do, ja tiele montri?is, kaj mi venas al la malhela konkludo de rakonto kiu anta?e ?ajnis al mi nur infaneca kaj bizara. Mi spertis denove ke mi estas plenigita per konsterno kaj teruro. Mi deziras ke mi havu iun plipla?an por miaj legantoj, sed mi kronikas faktojn, kaj mi devas sekvi la strangan evento?enon ?is la malhela krizo, kiu iom da tempo igis Rajdingtorpan Domegon konata la?longe kaj la?lar?e en Anglio. Ni ?us eltrajni?is ?e Nord-Valsamo, kaj menciis la nomon de nia celo kiam la staciestro hastis al ni. “?u mi supozu ke vi estas la detektivoj el Londono?” diris li. ?enata esprimo superpasis la viza?on de Holmso. “Kial vi tiel opinias?”. “?ar inspektoro Marteno de Noriko ?us alvenis. Sed eble vi estas ?irurgoj. ?i ne estas morta — a? ne estas la? la plej fre?a nova?o. Eble vi ?ustatempe alvenis por savi ?in — e? se por la pendumilo.”. Holmso aspektis malhele pro anksieco. “Ni iras Rajdingtorpan Domegon,” diris li, “sed ni scias nenion pri tio, kio tie okazis.”. “Estas terura afero,” diris la staciestro. “Amba? pafitaj — kaj s-ro Hiltono Kubito kaj lia edzino. ?i pafis lin kaj tiam sin mem, tiel diras la geservistoj. Li estas morta kaj oni malesperas por ?i. Nu, unu el la plej malnovaj familioj en graflando Norfolko, kaj unu el la plej honoritaj. Senvorte Holmso iris al kale?o, kaj dum la dekdu-kilometra veturo li diris nenion. Malofte mi vidis lin tiel tute senespera. Li jam estis maltrankvila dum nia vagonara veturo, kaj mi jam observis ke li tralegis la matenajn ?urnalojn per anksia atento, sed nun ?i tiu subita konscii?o pri lia plej malbona timo igis lin profunde melankolia. Li malanta?en klinis sur sia se?o, absorbita en mal?oja spekulado. Tamen ?irka?e estis multe por interesigi nin, ?ar ni pasis tra tiel unika kamparo[6] kiel ie ajn en Anglio, kie kelkaj dometoj jen kaj jen reprezentis la hodia?an popolanaron dum ?ie pre?ejoj kun enormaj kvadrataj turoj hirti?as el la ebena verda pejza?o kaj atestas al la gloro kaj prospero de malnova Englujo.[7] Fine la viola rubando de la Oceano Germana[8] aperis preter la verda rubando de la Norfolka bordo, kaj la ko?ero montris per sia vipilo du malnovajn brikajn kaj trabajn gablojn starigitajn el bosko. “Jen Rajdingtorpa Domego,” diris li. Dum ni atingis la portikan ?efpordon, mi observis, apud la tenisa gazono, la nigran ?edon kaj la piedestalan sunhorlo?o kiuj havis por ni tiom strangajn asociojn. Eleganta malgranda viro kun vigla maniero kaj vaksitaj lipharoj ?us malsupreniris de alta ?aro. Li prezentis sin kiel inspektoro Marteno de la Norfolka konstablaro kaj li estis tre mirigita kiam li a?dis la nomon de mia kunulo. “Nu, s-ro Holmso, oni faris la krimon je la tria ?i-matenon. Kiel vi povus a?di pri ?i en Londono kaj veni ?i tie tiel balda? kiel mi? “Mi anticipas ?in. Mi venis pro tio ke mi esperas ke mi povas malebligi ?in.”. “Do vi havas gravan indika?on pri kiu mi estas senscia, ?ar oni diras ke ili estas unuigita paro.”. “Mi havas nur la indika?on de la dancantoj,” diris Holmso. “Mi klarigos la aferon al vi poste. Dume, ?ar ni venas tro malfrue por malebligi ?i tiun tragedion, mi deziregas ke mi povos uzi mian scion por certigi ke oni faros justecon. ?u vi asociigos min en via enketo a? ?u vi preferas ke mi agu sendepende?”. “Mi estus fiera se ni agu kune, s-ro Holmso,” serioze diris la inspektoro. “Tiuokaze pla?as al mi a?di pri la indika?oj kaj ekzameni la lokalon senprokraste.”. Inspektoro Marteno estis sufi?e prudenta permesi al mia amiko, ke li agu la? sia propra maniero, kaj la inspektoro estis kontente rimarki la rezultojn. La tiea ?irurgo, maljuna blankhara sinjoro, ?us malsupreniris de la ?ambro de s-ino Hiltono Kubito, kaj li raportis ke ?ia vundo estas grava, sed ne necese morta. La kuglo pasis tra la fronto de ?ia cerbo kaj probable estos iom da tempo anta? ol ?i rekonscii?os. Rilate al la demando ?u ?in oni pafis a? ?u ?i sin pafis, li ne kura?is esprimi sian opinion. Certe la pistolon oni pafis proksime al ?i. Oni trovis nur unu pistolon en la ?ambro, pafitan dufoje. Oni pafis s-ron Hiltonon Kubiton tra la koro. Estas egale kredebla ke li pafis ?in kaj tiam pafis sin mem, a? ke ?i estas la murdinto, ?ar la pistolo estis surplanke meze inter ili. “?u oni formovis lin?” demandis Holmso. “Ni formovis nenion, krom la sinjorino. Ni ne povis lasi ?in vundita surplanke.”. “Kiom longe vi estas ?i tie, doktoro?”. “Ekde la kvara.”. “?u alia?”. “Jes, la konstablo.”. “?u vi tu?is nenion?”. “Nenion.”. “Vi agadis prudente. Kiu vokis vin?”. “La domservistino, Sanderso.”. “?u estas ?i kiu alarmis?”. “?i kaj s-ino Kingo, la kuiristino.”. “Kie ili estas nun?”. “En la kuirejo, mi kredas.”. “Do mi opinias ke ni prefere a?du ilian rakonton tuj.”. La malnovan halon kun kverkopaneloj kaj altaj fenestroj oni faris tribunalo pri enketo. Holmso sidis sur granda malmoderna se?o, la ne?an?eblaj okuloj brilantaj el la marasma viza?o. En ili oni povis legi rezolutan intencon dedi?i lian vivon al la ser?o ?is la kliento, kiun li malsukcesis savi, estos fine ven?ita. La neta inspektoro Marteno, la maljuna grizhara kampara kuracisto, mi mem kaj flegma vila?a policano formis la ceteron de tiu stranga kompanio. La du virinoj rakontis sufi?e klare. Oni vekis ilin per la sono de eksplodo, kiun oni sekvis postmomente per alia. Ili dormas en apudaj ?ambroj, kaj s-ino Kingo hastis en la ?ambron de Sanderso. Kune ili malsupreniris. La studeja pordo malfermi?is, kaj kandelo brulis surtable. Ilia mastro ku?is surviza?e meze en la ?ambro. Li estis morta. Apud la fenestro lia edzino ka?ris. ?i apogis la kapon sur la muro. ?i estis terure vundita, kaj la viza?a flanko ru?i?is per sango. ?i malfacile spiradis, sed ?i ne kapablis paroli. La koridoro, aldone al la ?ambro, pleni?is per paffumo kaj la odoro de pulvo. La fenestro certe estis fermita kaj ?losita de interne. Amba? virinoj certis pri tio. Tiam per helpo de la grumo kaj stabloknabo, ili portis sian vunditan mastrinon al ?ia ?ambro. Kaj ?i kaj ?ia edzo jam okupis la liton. ?i vesti?is per sia robo. Li per sia ?ambra robo super sia dormvesto. Oni movis nenion en la studejo. La? ilia scio la edzo kaj edzino neniam kverelis. Ili opiniis ke la paro estas tre unuigita. Jen la ?efpunktoj de la evidenta?oj de la servistoj. Responde al inspektoro Marteno, ili certas ke ?iujn pordojn oni ?losis de interne, kaj ke neniu povus eskapi la domon. Responde al Holmso, amba? memoras ke ili konsciis pri la odoro de pafpulvo de la momento kiam ili hastis el siaj ?ambroj en la subtegmenta eta?o. “Mi atentigu vin al tiu grava fakto.” diris Holmso al sia profesia kolego. “Nun ni pretas komenci kompletan ser?on de la ?ambro.”. La studejo estis malgranda ?ambro. Libroj borderis tri murojn. Skribtablo frontis ordinaran fenestron, kiu regis vida?on de la ?ardeno. Ni unue prizorgis la korpon de la kompatinda bienulo, kiu plilongi?is trans la ?ambro. Lia malordita vesto montris ke oni subite vekis lin. La pafinto frontis lin, kaj la kuglo restis en lia korpo post kiam ?i penetris lian koron. Li certe mortis tuj kaj sendolore. Ne estis pulvomakuloj sur a? lia ?ambra robo a? liaj manoj. La? la kampara ?irurgo, la sinjorino havis makulojn sur sia viza?o sed ne sur siaj manoj. “La manko de la ?i lasta signifas nenion, kvankam la ?eesto eble signifu ?ion,” diris Holmso. “Krom se la pulvo de karto?o, kiu fu?e sidas, hazarde malanta?en ?prucus, oni multe pafu sen signo. Mi sugestus ke la korpon de s-ro Kubito oni formovas. ?u mi supozu, doktoro, ke vi reakiris la kuglon, kiu vundis la sinjorinon?”. “Grava operacio necesas anta? ol ni povos tion fari. Sed estas ankora? kvar karto?oj en la revolvero. Oni pafis dufoje, kaj ka?zis du vundojn, do oni povas doni konton pri ?iu kuglo.”. “?ajne, sed,” diris Holmso. “?u eble vi povas doni konton anka? pri la kuglo, kiu tiel evidente trafis la randon de la fenestro?”. Li jam turnis sin subite kaj per longa maldika fingro montris la truon faritan en la pli malalta fenestroklapo. “Je Georgo!” kriis la inspektoro. “Kiel ajn vi vidis tion?”. “Pro tio ke mi ser?is ?in.”. “Mirege!” diris la kampara kuracisto. “Vi ja pravas, sinjoro. Do trian kuglon oni pafis, do tria persono devis ?eesti. Sed kiu, tiu povus esti, kaj kiel tiu eskapus?”. “Tiu enigmo ni estas nun solvonta,” diris ?erloko Holmso. “?u vi memoras, inspektoro Marteno, kiam la servistinoj diris ke forirante siajn ?ambrojn ili konscias pri la odoro de pulvo, mi atentigis vin ke tiu punkto estas gravega?”. “Jes, sinjoro; mi konfesas ke mi ne tute komprenis vin.”. “Tio sugestas ke kiam oni pafis, kaj la fenestro kaj la pordo malfermi?is. Alie haladzoj de la pulvo ne povus blovi?i tiom rapide tra la domo. Oni bezonas trablovon. Tamen kaj la pordo kaj la fenestro malfermi?is nur tre mallongan tempon.”. “Kiel vi tion pruvas?”. “Pro tio ke ne multe ?purci?is la kandela vakso.”. “Unuarange!” kriis la inspektoro. “Unuarange!”. “?ar mi estas certe ke la fenestro estis malfermata kiam okazis la tragedio, mi opiniis ke estas tria homo en la afero, kiu pafis de ekstere. Kaj pafo celumita ?i tiun homon eble trafis la fenestroklapon. Mi esploris kaj tie tutcerte estas la kuglotruo!”. “Sed kiel oni fermis kaj ?losis la fenestron?”. “La unua instinkto de la virino ka?zis ?in fermi kaj ?losi la fenestron! Sed ho-la! Kio estas tio?”. Estis sur la tablo virina retikulo — neta malgranda retikulo farita el krokodila pelto kaj ar?ento. Holmso malfermis kaj malplenis ?in. Estis dudek kvinpundaj biletoj de la Banko de Anglio, kuntenataj per ka??uka ringo — nenio alia. “Oni devas konservi tion por la proceso,” diris Holmso transdonante la retikulon kaj la enhavon al la inspektoro. “Nun necesas ke mi ?etas iom da lumo sur ?i tiun kuglon, kiun certe oni pafis de interne la? la splitado de la ligno. Mi dezirus intervjui s-inon Kingon denove. Vi diris, s-ino Kingo, ke oni vekis vin per la?ta eksplodo. ?u vi intencas diri ke ?i ?ajnis pli la?te ol la dua?”. “Nu, sinjoro, ?i vekis min do estas malfacile ju?i. Sed ?ajnis tre la?te.”. “?u vi opinias ke povus esti du pafoj preska? samtempe?”. “Mi certas ke mi ne povas tion diri, sinjoro.”. “Mi kredas ke estas sendube tiel. Mi certe opinias, ke nun ni jam el?erpis ?ion en la ?ambro. Se vi bonvolu veni kun mi, ni malkovros, kian fre?an evidenta?on la ?ardeno donos al ni.”. Florbedo etendis ?is la studeja fenestro, kaj ni ?iuj ekkriis dum ni alproksimi?is. Oni tretis la florojn, kaj la molan grundon oni surpremis ?ie per piedsignoj. Estis grandaj, viraj piedoj kun kuriozaj akraj ?uanta?oj. Holmso ser?is ?ie inter la herbo kaj folioj kiel ?ashundo. Tiam kun krio de kontento, li klinis anta?en kaj alprenis etan latunan cilindron. “Tiele mi opiniis,” diris li; “la revolvero havas el?etilon, kaj jen la tria karto?o. Mi vere opinias, ke nia kazo preska? fini?as.”. La viza?o de la kamparo inspektoro montris miron pri la rapida kaj lerta progreso de Holmso. Komence li emis montri inklinon aserti sian propran opinion, sed nun li estis venkita per admirado, kaj emis sekvi sendemande kien ajn Holmso kondukos. “Kiun vi suspektas?” li demandis. “Mi klarigos tion poste. Estas kelkaj punktoj pri ?i tiu problemo, kiujn mi ne jam povas klarigi al vi. Nun kiam mi tiom progresas, mi devus prefere procedi la? mia propra maniero, kaj tiam klarigi la tutan aferon al vi ?iuj.”. “?uste kiel vi deziras, s-ro Holmso, se ni kaptos nian homon.”. “Mi ne deziras fari misterojn, sed ne eblas multe diskuti kiam ni devas agadi. Mi tenas la fadenojn de ?i tiu afero en la mano. E? se ?i tiu sinjorino neniam rekonscii?os, ni povas tamen rekonstrui la eventojn de la anta?a nokto, kaj certigi ke oni venigu la murdinton al justico. Anta? ?io mi deziras scii ?u ekzistas iu gastejo konata kiel ‘Ludoviko’?”. Oni pridemandis la geservistojn, sed neniu sciis pri tia. La stabloknabo ?etis lumon sur la aferon ?ar li memoris ke estas etbienulo tiel nomata, kiu lo?as iom da distanco for, en la direkto de Orient-Rustono. “?u estas soleca etbieno?”. “Tre soleca, sinjoro.”. “Eble tie oni ne jam a?das pri tiu, kiu okazis dum la nokto, ?u?”. “Eble ne, sinjoro.”. Holmso pensis momente, tiam kurioza rideto aperis sur la viza?o. “Selu ?evalon, mia knabo,” diris li. “Mi deziras ke vi venigu noton al la Ludovika etbieno.”. Li elpo?igis paperojn pri la dancantoj. Dissternante ilin anta? si, li verkis iom da tempo ?e la studeja tablo. Fine li transdonis noton al la knabo, kaj ordonis lin transdoni ?in en la manon de la adresito, kaj aparte ne respondi al iu ajn demando. Mi vidis la eksteron de la noto adresitan per kaduka neregula manskribado, tre malsimila al la kutima preciza manskribado de Holmso. Estis adresita al s-ro Ab?jo Slanio, Ludovika Etbieno, Orient-Rustono, Norfolko. “Mi opinias, inspektoro,” Holmso rimarke diris, “ke vi prefere devus telegrafi por eskorto, ?ar se mi pravas, vi havu aparte dan?eran krimulon venigi en la graflandan malliberejon. La knabo kiu portas la noton, povas sendube plusendi la telegramon. Se ekzistas posttagmeza vagonaro, Vatsono, mi opinias ke ni devas veturi Londonon, pro tio ke mi devas fini ?emian analizon tre interesan, kaj ?i tiu enketo rapide fini?as.”. Kiam foriris la junulo kun la noto, ?erloko Holmso, ordonis la geservistojn ke se iu ajn vizitos demandante pri s-ino Hiltono Kubito, neniun informon oni donu pri ?ia kondi?o, sed oni konduku la vizitanton en la salonon. Li plej serioze emfazis ?i tiujn punktojn. Fine li kondukis nin en la salonon, rimarkante ke la afero nun estas preter nia regpovo, kaj ni devas pasi tempon ?is ni vidos tion, kio atendas nin. La kuracisto iris al sia paciento kaj nur la inspektoro kaj mi restis. “Mi opinias ke mi povas helpi al vi pasi horon la? interesa kaj profitodona maniero,” diris Holmso, tirante sian se?on al la tablo, kaj dissternante anta? si la variajn paperojn sur kiuj oni registris la burleska?ojn de la dancantoj. Al vi, amiko Vatsono, mi devas peti ?iun pardonon pro tio ke mi igis vin atendi tiom longe anta? ol mi kontentigis vian naturan scivolemon. Al vi, inspektoro, la tuta afero allogu vin kiel rimarkinda profesia etudo. Mi devas rakonti al vi, anta? ?io, la interesan cirkonstancon ligitan kun anta?a konsulto inter mi kaj s-ro Hiltono Kubito ?e Bakerstrato.” Tiam li mallonge resumis la jam registritajn faktojn. “Mi havas anta? mi ?i tiujn kuriozajn produktojn, pri kiuj oni ridetu, se ili ne pruvis sin mem ke ili estas la anta?signoj de tiel terura tragedio. Mi pli-malpli konas ?iujn formojn de sekreta skriba?o, kaj mi mem tiuteme verkis bagatelan monografon,[9] en kiu mi analizis cent ses...

Arthur Conan Doyle. La aventuro de la dancantoj. - МХК : Зарубежная классика. - . - ISBN AC-2022-0031. - URL: https://www.ibooks.ru/bookshelf/345537/reading (дата обращения: 17.07.2025). - Текст: электронный.